Aanraken

Wat mis ik het aanraken en nabij zijn met andere mensen!!! Ik word er soms intens verdrietig van, andere keren gefrustreerd, afgewisseld met een gelatenheid en soort van acceptatie. Ja ik snap wel waarom die regels er nu zijn, ja het redt mensenlevens en het voelt soms zo onmenselijk! Ik raak graag aan, ik ben graag dichtbij, even een hand op de arm…..Nu zit ik soms letterlijk op mijn handen om dat ik niet mag aanraken en ik voel dat het zó nodig is, voor die ander, voor mij.  

Ik schrik en ben soms verbijsterd over de angst die ik voel in de supermarkt, als ik aan het wandelen ben……sommige mensen zitten helemaal in hun eigen bubbel; ze maken zich klein, ze kijken me niet aan, angstvallig wordt de 1,5 meter afstand in acht genomen. Nogmaals; ja het is nu zo en toch…. Het gaat ten koste van de onbevangenheid, me vrij voelen en er is vaak nauwelijks nog contact. Ook mét 1,5 meter afstand kan ik contact maken; door iemand aan te kijken en hallo te zeggen. Daarmee zeg ik: ‘hallo hier ben ik en ik zie jou’ en wat is het fijn als iemand door een blik of door hallo zeggen kan laten merken; ‘hallo hier ben ik en ik zie jou ook’.  

Geraakt word ik door de verhalen van de mensen om me heen (naasten en cliënten). De groep alleenstaanden hebben het zwaar. Aanraken en nabijheid zijn dingen die normaliter al vrij weinig voorkomen voor deze groep, nu is er geen aanraking meer. Geen aanraking? Kun jij je het voorstellen? Ik niet; aanraken is nodig om je lijf te voelen, je bevestigd te voelen, te weten waar je begint en waar je eindigt, aanraken is nodig om te kunnen ontspannen.  Het experiment met de aapjes die na de geboorte aanraking verkozen boven eten, wordt nu ook weer vaak aangehaald en niet voor niets. Aanraken is voor baby’s van levensbelang. Aanraken zorgt voor een bijdrage aan je immuunsysteem en verzorgt je welzijnsgevoel. Je huid is het grootste en meest primaire zintuig met een (gemiddeld) oppervlakte van wel 2 m2. Ja, ik kan tips geven om zorg te dragen voor dit zintuig voor alleenstaanden én deze tips zijn niet te vergelijken met de menselijk aanraking. 

Een naaste verwoordde het mooi; ‘ik heb het idee dat ik opdroog zonder aanraking van mijn kinderen en kleinkinderen en ik heb het idee dat ik verbitterd raak’. Het niet aangeraakt worden heeft psychisch veel gevolgen. Alleenstaanden raken geïsoleerd, verbitterd, depressief. Zieke mensen in het ziekenhuis die in quarantaine in hun kamer liggen ervaren hoe geïsoleerd en alleen ze zijn. Er ontstaan paniekaanvallen en trauma’s. 

Ik merk een verzet in mezelf om me neer te leggen bij een 1,5 meter maatschappij om die ‘gewoon’ te gaan vinden. En ik stel mezelf de vraag is deze maatregel (nog) noodzakelijk? Wat zijn de gevolgen voor de toekomst? Hoeveel mensen gaan er sterven aan gebrek aan nabijheid, aanraking en contact? Gaat de angst voor contact uiteindelijk weer verdwijnen en wordt nabij zijn, contact hebben en aanraken weer een onderdeel van ons dagelijks leven? Laat deze periode van 1,5 meter niet te lang meer duren. Ook om onze kinderen te leren dat contact maken, dichtbij zijn en aanraken levensbehoeften zijn. Dat we ze kunnen leren wat passend lichamelijk contact en nabijheid inhoudt, dat ze daarin leren wat hun grenzen zijn en waar ze een grens mogen stellen.

Dat we aanraken mogen inzetten om te herstellen van ziek zijn, te herstellen zowel van trauma’s, van depressies. Dat we mogen aanraken om te voorkomen dat er trauma’s ontstaan, dat er ziekten (zowel lichamelijk als mentaal) ontstaan. Voor de zoveel mensen die het nodig hebben. Wat is de exit strategie voor de 1,5 meter maatschappij, wat zijn de tussenstappen?