Laat het los; een advies wat bij veel mensen de nekharen recht overeind doen staan. Zo ook bij Petra, een vrouw met een grote kinderwens, die na 6 maanden ‘nog niet in vervulling was’. Verstandelijk wist zij dat dit nog niet zo lang was, maar ze had gehoopt dat zij ‘zo’ zwanger zou zijn. Petra begon te twijfelen aan zichzelf, aan haar lichaam en was hard aan het werk om alle omstandigheden zo gunstig mogelijk te laten zijn. Ze at de juiste voeding, wist het exacte tijdstip van haar eisprong, volgde yogalessen, een ontgiftingskuur, leefde gezond en had een heel duidelijk beeld van hoe zij haar kind wilde opvoeden. En een hele grote wens om mama te worden.
In één van de eerste sessies ben ik met haar gaan verkennen wat ‘los laten’ is. Welke betekenis geef jij eraan? Hoe laat je los? Voor beiden vragen was het lastig om een antwoord te formuleren. Ik vroeg haar een pen vast te pakken (haar kinderwens) en deze los te laten. De pen belandde met een ‘plok’ op de grond. Ze keek er ontredderd naar en mijn hart kneep zich samen. Ze herkende de afstand die zij soms schiep tussen haar en haar kinderwens. En het voelde niet juist. “Hoe dan wel”? was mijn volgende vraag. Na enig zoeken en nadenken raapte ze de pen op en stopte die in haar tas. “Hoe voelt dat?” “Al beter” was haar antwoord. “Is je wens zo dicht genoeg bij je?”. “Nee”. “Hoe dan wel?” De ontreddering en haar vragende blik gaven aan dat het antwoord niet zo simpel was. Ik pakte de pen van haar over, legde de pen in mijn hand met de handpalm naar boven en liet mijn vingers los; is dit ook loslaten?
Petra nam de pen van mij over, in haar handpalm met enigszins
gespannen vingers, die los van de pen waren en keek er verwonderd naar. En ook
nog wat onwennig, op een afstandje. “Hoe is het om zo los te laten?” “Beter”
antwoordde zij verwonderd. Klopt de afstand tussen jou en je kinderwens? Daar
kwam geen antwoord op. Ik vertelde haar welk beeld ik voor me zag: een warme,
zachte uitnodigende hand die haar kinderwens (de pen) liefdevol en koesterend dicht
tegen haar hart aan hield. De plek waar haar wens zo diep aanwezig is. Hoe ze
er vervolgens uit zag was; vol liefde, warmte en hoop. En ook nog onwennig…..
Hoe herkenbaar dat loslaten zo lastig is; we houden (krampachtig) vast, doen alsof het er niet is of scheppen afstand tussen onszelf en datgene wat we niet willen – de pijn. Het uitblijven van een kinderwens kan heel veel pijn doen. Het loslaten van een dierbare doet pijn, het hebben van pijnklachten doet pijn. En pijn willen we liever niet voelen. Daarmee verliezen we ook de verbinding en het contact met de mooie dingen; die kinderwens, de mooie momenten die er geweest zijn en die er nú zijn, de mogelijkheden die wél nog voor ons liggen.
Als mensen niet kunnen, willen of durven de pijn aan te gaan- en dus te voelen- dan verliezen ze het contact met hun lichaam en hun gevoelens. Het zorgt ervoor dat ze veel denken, monologen houden in hun hoofd en piekeren. Daarin verliezen ze hun innerlijk kompas, vertrouwen, flexibiliteit, ontspanning en energie. Ze gaan twijfelen, oplossingen bedenken, dingen regelen en controleren. En dan ‘opeens’ worden ze overvallen door emoties; angst, verdriet of boosheid.
Loslaten is accepteren dat je ‘pijn’ hebt; iets mist, je verdriet hebt, je boos bent, je schaamt, je angstig bent…... En niet één keer, maar zolang en zo vaak als de ‘pijn’ te voelen is.
Deze blog is geplaatst met toestemming van de hoofdpersoon.